Portrait and Genuineness

You could say that nowadays our faces are copies of one another, and that all of us are copies of the general models of fabricated [false] life. A perfect example are the stars of Los Angeles. Similarly, the faces painted by contemporary iconographers are poor models (falsely referred to as "Byzantine") of an insipid, monotonous, and repellant repetition. These images portray an army of false saints, rather than unique and unrepeatable persons.

Opposite this monotony, uniformity, and absence of taste and aroma, opposite this true personal uncanniness, stands Dostoevsky's man, from his Notes from Underground, and Bishop Athanasios Yevtich, our example of a microcosm of personal loving relations. It would be worth it, Maximos my friend, to produce a painting study of such a genuine person. Perhaps you could send me some good photos of the Elder and we could both attempt to paint this... person who cannot be painted (as we say an "image not made with hands"). This might help us to understand each other's quirks. And to heal from... the feigned politeness that is detrimental to our health.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στις μέρες μας τα πρόσωπά μας αποτελούν αντίγραφα (copies) το ένα του άλλου και όλα μαζί αντίγραφα γενικών μοντέλων ζωής φαμπρικαρισμένης. Απόλυτο παράδειγμα οι σταρ του Λοσ Άντζελες. Ομοίως τα πρόσωπα στις εικόνες που ζωγργραφίζουν οι σύγχρονοι αγιογράφοι αποτελούν κακέκτυπα (ψευδώς θεωρούμενων ως βυζαντινών) προτύπων μιας άνοστης μονοτονίας και επανάληψης που απωθεί. Που παραπέμπει σε στρατό ψευδοαγίων και όχι σε μοναδικά και ανεπανάληπτα πρόσωπα.

Απέναντι σ’ αυτή την μονοτονία και ομοιομορφία και απουσία γεύσης, αρώματος και πραγματικής προσωπικής παραξενιάς, ορθώνεται το πρόσωπο του ανθρωπου του ΥΠΟΓΕΙΟΥ του Ντοστογιεβσκι (στη λογοτεχνία) και του πατρός ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΕΒΤΙΤΣ στο δικό μας μικρόκοσμο προσωπικών σχέσεων αγάπης. Θα άξιζε, ω Μάξιμε, μια "διατριβή ζωγραφική" πάνω σ ένα τέτοιο αυθεντικό πρόσωπο. (Ας πούμε να μου έστελνες μερικές φωτογραγίες από κοντά του Γέροντα και να προσπαθούσαμε κι οι δυο μας, να ζωγραφίσουμε το... αζωγράφιστο πρόσωπο). (Όπως λέμε "αχειροποίητη εικών"). Κάτι τέτοιο ίσως μας βοηθάει να αφουγγρασθούμε τις παραξενιές του άλλου. Και να θεραπευθούμε από την... βλαπτική για την υγεία μας επίπλαστη ευγένεια.