ZΩΓΡΑΦΙΚΟ HΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, 13-11-1992

Αναστοχάζομαι τη χθεσινή βραδυά. Με κλειστά μάτια ξανάφέρνω μπροστά μου τις φωταψίες της γκαλερί και τη βουτιά μου μετά στο μυστηριώδες Παρίσι και χωρίς να το καλταλάβω ζωγραφίζω με τα όνειρα το κυβιστικό Παρίσι, φως- σκοτάδι, φανφάρες- σιωπή, συζητήσεις-στοχασμοί. Σκαλοπάτια που κυβίζουν το χώρο, σαν τις πλατειές θερμές δίπλα σε ψυχρές πινελιές του Σεζάν που αργότερα ενέπνευσαν τον κυβισμό του Πικάσσο.Ένας αέρας που διαπερνάει τα σπίτια, τα καμπαναριά, τις γέφυρες και τα ελικοειδή κύματάκια του ΣΗκουάνα. Σαν να αδιαφορεί για όλα. Απλά προσφέρει το χώρο του ως γήπεδο για να παίξουν παιχνίδι οι καλλιτεχνικές ψυχές. Και κύριε σ προσφέρει την απροϋπόθετη ΕΜΠΝΕΥΣΗ.Πως τα καταφέρνει το Παρίσι και -ως προς την γενναιόδωρη έμπνευση - , καθίσταται ΠΑΤΡΙΔΑ όλων των τρελών σαν και μας, ανεξαρτήτως πατρίδας, θρησκείας και παντοίων καημών.