ZΩΓΡΑΦΙΚΟ HΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΟΝ ΗΘΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΘΕΟΦΙΛΟΣ
ΠΕΜΠΤΗ 31-3-2022
ΔΙΕΡΩΤΟΜΑΙ:
Άραγε μπορώ να ζωγραφίσω μια προσωπογραφία με ανεπιτήδευτη έκφραση ; χωρίς καμμία προσποίηση, καμμία θεατρικότητα, τίποτε το επίπλστο; Μπορώ να ζωγραφίσω έτσι έναν άνθρωπο; Αυτό αναδύεται ως το κύριο διακύβευμα για τη ζωγραφική προσωπογραφία τόσο στη ζωγραφική όσο και στην Εικονογραφία.
ΠΩΣ ΜΟΥ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ;
Για να πω την αλήθεια, μου το γέννησε μέσα μου ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ. Εκείνος ΤΟ έχει μέσα του αυθόρμητα χάρη στηαυθόρμητη αποδοχή του Θεού που δημιουργούσε και το απλουν ήθος των ανθρώπων της εποχής του.
Εξ άλλου το βρήκα και στους δασκάλους μου, τους αδελφούς Βασίλειο και Νικάγγελο Λέπουρα, οι οποίοι το είχαν ως δώρο Θεού που ενδυναμώθηκε και με τη
Χάρη που τους έδωσε η ασθενειά τους.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ;
Στη γεωργική κοιννωνία δεν φαίνεται να ήταν έτσι .Αλλα σήμερα σχεδον όλα στη ζωή είναι theatrals. Δήθεν. Προς εντυπωσιασμό. Προς δημιουργία εντυπώσεων.
ΕΙΚΟΝΑ. ΟΤΑΝ ΜΠΟΥΝ ΑΥΤΑ τα θεατρικά ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ, ΤΟΤΕ ΒΓΑΙΝΕΙ Ο ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ.ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑΣ.
Μια μαθητεία στη ζωγραφική απλότητα (σχεδιακή και χρωματική) μπορούμε να ζήσουμε αγαπώντας ανθρώπους απλούς και μη επισήμους ή διάσημους. Όμως όχι να καταντήσουμε σεστυλιζαρισμένες φάτσες, αλλά να πετύχουμε "ανθρώπινους" ανθρώπους. Οι μανάδες, γιαγιάδες, παππούδες, πατεράδες, αδέλφια, ξαδέρφια μας βοηθάνε στο να αποβάλουμε τα ψεύτικα.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΡΩ, ΤΑ ΨΑΧΝΩ. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΕΙ ΚΑΤΙ. ΔΕΝ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΨΑΧΝΕΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΜΦΙΤΑΛΑΝΤΕΥΣΕΙΣ. ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑΖΕΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ, ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ. ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΝΜΑΖΟΥΝ"ο Χριστός, ως Θεός, δεν είχε ΓΝΩΜΙΚΟΝ ΘΕΛΗΜΑ", διότι ήθελε αυτό που ήθελε, ήταν ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΟΣΑ ΗΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΠΛΑΣΕΙ ΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ. "Είπε και εγενηθησαν". Δεν πήρε εκ προϋπαρχουσης ύλης η χώρου και χρόνου. Υπήρχε μόνο ο Θεός και τίποτε άλλο. Και ήθελε και είπε και δημιουργήθηκε κι ο χώρος κι ο χρόνος και τα κτίσματα, όπως ακριβώς τα θέλησε, ως "ίδια θελήματα". Γιαυτό και μας γνωρίζει ως θελήματα του, δεν ψάχνει να μάθει πως είμαστε φτιαγμένοι, Δεν κάνει όπως το το παιδί χαλάει τα παιχνίδια του για να δει την εσωτερική δομή τους. ΟμΘεος μας γνωρίζει ως ίδια θελήματα και γιαυτό μας αγαπάει διότι μας θέλησε τέτοιους όπως μας θέλησε. Και δεν έχουμε τίποτε που να μη το ξέρει και να μη το θέλησε και να μην το αγαπάει με μανικον έρωτα ο Δημιουργός μας και Εραστής μας.
Κάτι τέτοιο ίσως είναι η ασχημάτιστη, η απλη και αυθόρμητη ζωγραφική. Ο Picasso eλέγε "δεν ψάχνω, βρίσκω". Ναι πράγματι, Ι
Το πρόσωπο του Αγίου Νεκταρίου ως εικόνα σώζεται εδώ από την «προσπάθεια για έκφραση που βγαίνει δήθεν», σώζεται από το «οραματικό βλέμμα» που παρασύρει τον προσκυνητή σε προσωπική υπαρξιακή σχέση με τον εικονιζόμενο άγιο. Ακόμη βοηθάει στο να είναι οραματική εικόνα η λάμψη των αμφίων και των σελίδων του Ευαγγελίου. Κύριως όμως βοηθάει το ότι "αρπάζεται" ο Άγιος σε μιαν "άλλη" κατάσταση και δεν παρακολουθεί το ψέμμα του κόσμου, δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα μάταια, είναι "ανίκανος προς το αμαρτάνειν" (βλ. ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΒΙΟΣ Κ ΛΟΓΟΙ).
Μία κατηγορία έργων μου, όπου νόμιζω εμφανίζεται Το ασχημάτιστον ήθος είναι οι ΟΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, όπως αυτή εδώ του Αγίου ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΕΑΣ. Επίσης ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΣ που χάρισα στον Χαράλαμπο.
